Korte beschrijving/Annotatie

Beeldende prozagedichten, deels autobiografisch, vol melancholieke observaties van mensen die zich soms verloren en stuurloos voelen in hun leven. Mensen die op de rand leven en niet in de kern.

Tekst achterflap

Beeldende prozagedichten vol observaties van mensen die zich soms verloren voelen in hun leven of hun bestaan. Een man bloedt. Overal waar hij komt laat hij een plasje bloed achter. Hij loopt in de schemering met zijn volle boodschappentas. De lichten van de supermarkt achterlatend. Hij is boordevol. En tegelijkertijd intens leeg. Altijd op de rand. Nooit in de kern. In de loop van de avond gaat de zon onder. De dag verdwijnt. Wat blijft is de verwarring van een man. Geen sporen of voetdrukken laat hij achter. Zo zie je hem. En zo niet meer.

Biografie

De dichter Vincent Oostrijck (Breda,1974) maakt op zijn negenenveertigste zijn debuut met deze bundel beeldende en geïnspireerde prozagedichten. Na zijn studie economie en taal werkte hij een tijdje op kantoor maar daar liep hij vast. Later bleek dat hij een vorm van autisme heeft. Zijn gedichten zijn geïnspireerd door zijn eigen moeizame levenswandel en zijn melancholische observaties van de mensen en de wereld om hem heen, door de jaren heen. Deels autobiografisch.

Details