Tekst achterflap

Een van de allerbeste en opmerkelijkste klassiekers uit de Surinaamse literatuur

Lonno (26) keert na jaren terug naar zijn ouderlijk huis in Nieuw-Amsterdam (Suriname). Hij maakt een dagtocht naar het district Commewijne, waar hij in zijn jeugd alle schoolvakanties heeft doorgebracht en waar hij op twaalfjarige leeftijd zelfs twee jaar op de suikerplantage Mariënburg woont. De ontmoeting met vrienden veroorzaakt bij hem een ware vloedgolf van herinneringen die hij zeer intens beleeft.

‘Ik ben zo blij dat dit prachtige, moedige boek, 55 jaar na publicatie, opnieuw wordt uitgegeven. Het gaat over queerness, Nederland en Suriname, maar vooral en boven alles over menselijkheid en in welke mooie wereld we zouden kunnen leven als we het zouden aandurven om De Ander niet te vrezen. In 1968 waren we er nog niet klaar voor, in 2023 hopelijk wel.’

– Raoul de Jong

Voorwoord door Leo Henri Ferrier (1996)

Nawoord door Cynthia Mc Leod-Ferrier (2023)

Biografie

Leo Henri Ferrier (Paramaribo, 1940 -2006) was de jongste van zes kinderen uit het onderwijzersge zin van Johan Ferrier (de laatste gouverneur en eerste president van Suriname) en Eugenie Lionarons. Zijn overgrootmoeder was een Hin doestaanse. Een deel van zijn jeugd woonde hij in Commewijne bij een kinderloze tante, die was getrouwd met een districtsambtenaar. Daar door kon hij later in Atman zowel van binnenuit schrijven over de dis trictsjongen Lonnio (de ik-figuur), die dikwijls voor een Hindoestaan wordt aangezien, als over Orlando, zoon van een vooraanstaande Creool in Paramaribo.

Details